جنب و جوش خانواده ها در آستانه روز پدر - دکترای اقتصاد

به گزارش ایران، پدر در فرهنگ ما ایرانی ها حامی و پشتیبانی است تکرار نشدنی، اسطوره مهربانی و فتوت که شایسته بالاترین تقدیرهاست. از این رو حتی میهمان ناخوانده چینی هم که زندگیمان را زیر و زبر کرده و روابط و سبک زندگیمان را تغییر داده، نتوانسته مانع برگزاری مراسم روز پدر شود. اما حقیقت تلخ تر از آن است که بتوان انکارش کرد. کووید19 توانسته در هر مکانی که پروتکل های بهداشتی رعایت نمی شود رخنه کند و داغی جبران ناپذیر بر دلمان بگذارد.از همان یک سال پیش که پای این میهمان ناخوانده به کشورمان باز شد همه ابعاد زندگیمان دستخوش تغییرات بسیار شد. محدودیت و دوری از یکدیگر چاره حل بحران بود و مقاومت هم سودی نداشت چرا که دست آخر دود این آتش به چشم خودمان می رفت. پدران بسیاری در دوران زندگی اجباری با کرونا شغل خود را از دست دادند و با سختی های تأمین معاش و گذران چرخ زندگی دست به گریبان شدند. کم نبودند پدرانی که زیر بار زندگی استخوان خرد کردند و دم برنیاوردند تا خم به ابروی جگرگوشه هایشان نیفتد. زیاد بودند پدرانی که خانه نشین شدند اما دست از تلاش برنداشتند و سلامت خود را به تاراج گذاشتند و با وجود خطرات بسیار تلاش کردند لبخند روی لب فرزندانشان باقی بماند.

همه این از خودگذشتگی ها باعث شد تا فرزندان تلاش کنند و روز پدر امسال را شایسته تر از سال های پیش و البته در سایه رعایت پروتکل های بهداشتی برگزار کنند. هرچند ابراز احساسات از راه دور و به صورت تلفنی یا تماس تصویری لذت و شیرینی دورهمی های همیشگی را ندارد اما می تواند در کنار فراهم کردن لحظات شاد ایمنی وسلامت پدرانی را که قدم به دوران سالمندی گذاشته اند فراهم کند. سوگند ارمکی یکی از دخترانی است که امسال از راه دور از پدر تقدیرمی کند. او به مدد تکنولوژی می خواهد در کنار شادباش روز پدر، سلامتی پدر را نیز حفظ کند. مریم می گوید: پدر فرشته ای بی همتاست که حتی با یک لبخند و کلامی کوتاه حال دخترش را خوب می کند. او موجودی تکرارنشدنی است که دلت می خواهد تمام ثانیه های زندگی ات را در کنارش بگذرانی. اما امسال ویروس نامیمون کرونا میان من و پدرم جدایی انداخته است. پدر دیابت دارد و من می ترسم ناقل کرونا باشم و زندگی او را به خطر بیندازم. به همین دلیل تصمیم گرفته ام امسال از طریق تماس تصویری روز پدر را جشن بگیرم. با خواهر و برادرم قرار گذاشته ایم هر سه رأس ساعت معین یک تماس تصویری برقرار کنیم و تا می توانیم با پدر و مادرمان صحبت کرده و حالشان را خوب کنیم. هدیه شان را هم رأس همان ساعت همسرم برایشان می برد. امیدوارم سال دیگر جمعمان برقرار باشد و این بیماری هم فروکش کرده باشد تا بتوانیم با برگزاری جشنی شایسته، کاستی های امسال را جبران کنیم.میلاد علیان هم موفقیت های امروز خود را مدیون سخاوت، صبر واز خودگذشتگی های پدر می داند.

او می گوید: حرف های قدیمی ها را باید با طلا نوشت. من هیچ وقت معنی این حرف را درک نمی کردم که تا خودت پدر نشوی درک نمی کنی یک پدر برای فرزندش چقدر زحمت می کشد و چگونه خواسته های او را به زندگی خود ترجیح می دهد. از روزی که دخترم به دنیا آمده حال پدرم را بیشتر درک می کنم. حالا خوب می فهمم که دل یک پدر چگونه برای فرزندش می لرزد و گریه های فرزند چگونه انسان را از درون می شکند. حالاخیلی بیشتر از قبل قدردان زحمات او هستم و همیشه از خدا می خواهم به من توانی بدهد که بتوانم گوشه ای از زحمات او را جبران کنم. من مدت زیادی است که پدرم را ندیده ام چون به بیماری کرونا مبتلا شده بودم. تازه بهبود یافته ام و نتیجه تست کرونایم منفی شده است. به همین دلیل امسال با خیال راحت پیش پدر می روم. می خواهم بعد از این همه دوری روز پدر به دیدن او بروم و از صمیم قلب از همه زحماتش تشکر کنم.

نسترن سلیمی اما روز پدر را به گونه ای دیگر سپری می کند. او که سال ها پیش پدرش را از دست داده است، می گوید: هر سال روز پدر بیشتر از روزهای دیگه جای خالیش رو حس می کنم، علاقه دخترها به پدرهاشون خیلی زیاده، با رفتنش انگار کوهی که پشتم بود رو از دست دادم، جای خالیش با هیچ مرد دیگه ای پر نمی شه، سال ها گذشته اما از شدت درد دوری ذره ای کم نشده، یک بوسه و نوازش پدر انگار به اندازه ای وصف نشدنی انرژی به بچه ها پمپاژ می کنه، من خیلی ناگهانی پدرم رو از دست دادم این روزها که کرونا اومده و خیلی ها پدرشون رو از دست دادن، واقعاً دردشون رو با پوست و استخوان درک می کنم. تشییع غریبانه و بدون دریافت هیچ مراسم یادبودی خیلی دردآوره، کرونا عزیزهای خیلی ها رو گرفت، خیلی ها بی پدر شدن اما اونهایی که هنوز از این نعمت بهره مند هستن به خاطر سلامتی پدرها و مادرهاشون هم که شده باید بیشتر موارد بهداشتی رو رعایت کنن تا بتونن سال های بیشتری رو در کنار عزیزانشون تجربه کنن.

اما قسمت تلخ داستان، پدرانی هستند که آسمانی شدند. پدرانی که شایسته تقدیر و ستایش بودند اما هنگام خداحافظی در تنهایی به خاک سپرده شدند و ویروس کووید19 حتی آرزوی در آغوش کشیدن پدر را بر دل فرزندانشان گذاشت. امسال روز پدر برای این دسته از افراد جامعه بسیار سخت و دردناک است. سمیه دنیای اما یکی از افرادی است که کرونا میان او و پدرش جدایی انداخته است. او می گوید: سال هاست در حوزه های مختلف خبری از داستان بچه ها کار گرفته تا دختران فراری و معتادان متجاهرمتأثر شده و دست به قلم می شدم ولی تصور نمی کردم که این بار برای عزیز ازدست رفته خود دلنوشته ای بنویسم آن هم به مناسبت روز پدر. درست روز پدر سال گذشته بود که کرونا شد بلای جون پدرم و در یک چشم به هم زدن پدرم رو زمین گیرکرد.وی می افزاید: اون روزها تعریف و نگاه ما آدم ها نسبت به این ویروس کاملاً سنگین و متفاوت و مثل الان نبود به طوری که طوری خودنمایی می کرد که حتی شنیدن واژه کرونا تن آدم ها را به لرزه در می آورد.این میهمان ناخوانده سال قبل حتی به ما مجال تبریک گفتن روز پدر رو نداد و این داغ رو برای همیشه ته دلمون گذاشت. بماند که اون روزها برای تهیه مایحتاج و لوازم ضروری پدرم ازدارو گرفته تا حتی آمبولانس و... با چه چالش هایی روبه رو شدیم اما بالاخره این ویروس نفسگیر پدرم رو راهی بیمارستان کرد وکمتر از 48 ساعت پدر نازنینم را سپرد دست خدا و حتی اجازه نداد که دست های مهربانش را ببوسم و برای همیشه بوسه بر پیشانی چین و چروکش بزنم حتی زمانی که برای همیشه راهی خانه ابدی خود می شد صورت ماهش رو برای آخرین بار به خاطر بسپارم. پدرجان روزت مبارک و دیدار ما باشد برای روز قیامت. بیش از یک سال است که زندگی در کنار ویروس کرونا را با همه سختی هایش تحمل کرده ایم و به گفته برخی از مسئولان حتی شاید بیش از 40 درصد ایرانی ها به آن مبتلا شده باشند اما خطر همچنان وجود دارد و رعایت پروتکل های بهداشتی برای حفظ جان عزیزانمان ضروری به نظر می رسد.