نقد فیلم قصر شیرین؛ میرکریمی به زمین بازی برگشت - دکترای اقتصاد

برخلاف بیشتر فیلم ها که حضور بچه ها و نوجوانان در آن نقطه ضعف است و بیشترا لوس از کار درمی آیند، دخترک و پسرک فیلم قصر شیرین آنقدر دوست داشتنی هستند که نیم ساعت ابتدایی فیلم را که هنوز کشمکش ها درست از کار درنیامده فقط به لطف حضور آنهاست که تحمل می کنید.

میرکریمی دوباره سراغ طبقه زیر میانه رفته. داستان فیلم خیلی ناگهانی شروع می گردد و تا سر دربیاورید زنی که در نمای اول دیده اید با حامد بهداد چه نسبتی دارد و اصلا چرا جر و بحث می نمایند زمان می گذرد.

از وقتی مرد با بچه هایش به دل جاده می زند، فیلم هم سرپاتر می گردد. به طرز قابل توجهی از جزییات بصری گرفته تا درام پیشرفت می نماید. تجربه خوشایند فیلم جاده ای خیلی دور، خیلی نزدیک نه به آن کمال اما در اینجا هم تا حدی تکرار می گردد.

با این حال مشکل فیلم در رابطه مرد با بچه هایش است. رابطه ای که اندازه خشم و استیصال مرد را نسبت به بچه هایش توجیه نمی نماید. هیچ پس زمینه ای نداریم که چرا یک پدر باید نسبت به بچه هایش تا این حد بی تفاوت باشد. حضور زن دوم مرد و رابطه بین آنها به خصوص اینکه به زبان ترکی با هم حرف می زنند که انگار زبان مشترکی میان شان است که می تواند نقطه اتصال شان باشد، فیلم را مجذوب کننده می نماید.

با این وجود فیلم می توانست از نماهای جاده ای استفاده بهتری بکند. شاهد تصاویر سینمایی تری باشیم. اندازه تنش های دراماتیک فیلم بیشتر باشد اما تا همین جا هم فیلم رضا میرکریمی از یک سری استانداردها در داستان گویی برخوردار است که می گردد به آن امید بست. از نداشتن یک نقطه عطف درست رنج می برد اما در عین حال یک ریتم درونی به خاطر جر و بحث های داخل ماشین و دیالوگ های دختربچه دارد که باعث می گردد فیلم خسته نماینده نگردد و تا خاتمه منتظر جمع بندی کارگردان باشید.

مشکل بزرگ فیلم که توی ذوق می زند خاتمه سرهم بندی شده آن است. کاراکتر ما اصلا مسیر رستگاری را طی ننموده که حالا در آن سکانس آخر پیوند تازه ای با بچه هایش برقرار کند. که تازه پیوند ویژه ای هم برقرار نمی گردد. اینکه با یک ویدیو و تداعی سکانس تصادف مرد متحول گردد ساده انگارانه است.

قصر شیرین فیلم میانهی است که از امکانات محدودش در یک زمینه هایی خوب استفاده نموده. یک فیلم جمع وجور جاده ای که احتمال می رود نامزد جوایز زیادی بگردد.