چرا باید امیدوار بود؟ - دکترای اقتصاد

به گزارش خبرنگاران، در یادداشتی در روزنامه ایران به قلم عباس عبدی، روزنامه نگار، آمده است: همه نگرانیم، حق هم داریم. چون نمی دانیم آینده چه خواهد شد؟ مشکل اینجاست که این نگرانی فقط معطوف به ما در ایران نمی گردد. همه دنیا دچار بهت و حیرت هستند و آینده نامعلومی را پیش روی خود می بینند؛ چرا که با پدیده ای روبرو شده اند که چندان شناخت دقیقی از آن ندارند، فرصت کافی هم برای شناخت و مقابله با آن ندارند. در چند قرن اخیر، شاید کمتر موردی بوده است که انسان تا این حد ناامید نسبت به آینده و سرنوشت خود در برابر یک پدیده دیده شده است. با این حال نباید ناامید بود. چرا؟ چون می توان امیدوار بود که درصد مرگ و میر این بیماری بسیار کمتر از 2 درصدی باشد که از ابتدا گفته می شد. بعضی شواهد آن را زیر یک درصد دانسته است. برای رسیدن به عدد قطعی قدری زمان احتیاج داریم که میزان آزمایش های کرونا و دقت آنها بالا رود و در اجتماعات عظیم تر انجام گردد تا معلوم گردد چه تعداد از مردم به این ویروس مبتلا شده و علائمی نداشته اند. ولی شواهد در مجموع حکایت از پایین تر بودن مرگ و میر از برآوردهای اولیه است.

اگر این برآوردها درست باشد، آنگاه می توانیم نتیجه بگیریم که سرعت انتقال ویروس و مبتلا شدن دیگران، کاهش خواهد یافت. به دلیل رعایت تمهیدات بهداشتی و رفتاری از سوی مردم. در حقیقت اگر میزان مرگ و میر ویروس همان رقم قبلی هم باشد، به علت تعطیلی مراکز تجمع مثل مدارس، دانشگاه ها، استادیوم ها و... بخش مهمی از زنجیره انتقال ویروس قطع خواهد شد. همچنین به علت رعایت پروتکل های بهداشتی و استفاده از ماسک، دستکش و مایعات ضدعفونی نماینده انتقال ویروس با کندی چشمگیری روبرو خواهد شد. از سوی دیگر می توان به وسیله اعمال بعضی از ضوابط در فضای عمومی مثل فاصله گذاری های بدنی این فرآیند را کندتر نیز کرد. ولی شاید بیش از هر چیز رعایت مردم در روابط شخصی، میهمانی ها، نشست های غیر رسمی و رفت و آمدهای غیر ضرور است که به یاری می آید تا جلوی انتشار سریع این ویروس گرفته گردد و اجازه ندهد که دوباره به نقطه بحرانی برسیم. با این حال اگر دولت و نظام درمانی بتوانند این فرآیند قطع زنجیره انتقال را کامل نمایند، می توان امیدوار بود که در اواخر بهار به شرایطی برسیم که به مرور و با احتیاطات لازم، دیگر بخش های تعطیل را دوباره وارد حیات اجتماعی کنیم. چگونه؟

اولین اقدام تدوین پروتکل های دقیق و با ضمانت اجرای کافی برای کلیه رفتارهای عمومی در جامعه است. از ادارات و بنگاه ها و فروشگاه ها گرفته تا حمل ونقل و احتمالاً برنامه های عمومی فرهنگی و مذهبی. مهم تر از تدوین این پروتکل ها اجرای کامل و دقیق آن است. تخلف از ضوابط باید با مجازات و جریمه متناسب و بازدارنده همراه باشد. به خواهش و تمنا نمی باید بسنده کرد. بنابراین احتیاجمند نهاد و ساختار نظارتی دقیق است.

اقدام دوم که ضروری تر است افزایش آزمایش ها است. در میان 20 کشوری که بیشترین تلفات را در کرونا داشته اند، فقط برزیل و هند هستند که نسبت تست به جمعیت آنها از ایران کمتر است که این دو کشور نیز وضع به کلی متفاوتی دارند. میزان تست ها حداقل باید 2 تا 3 برابر تعداد فعلی گردد. اکنون حدود 320 هزار تست صورت گرفته که باید در فاصله کوتاهی حداقل به یک میلیون برسد تا تصویر دقیقی از نقشه شیوع این بیماری در کشور به دست آید.

سومین اقدام نیز اجرای دقیق و کامل قرنطینه افراد مبتلا یا مرتبطین با آنها است و نیز یاری به افراد سالمند برای اجرای هرچه بهتر دوری از جامعه و ارتباط با دیگران است.

اگر این مجموعه از سیاست ها انجام گردد، امید می رود که از این پس با اوج گیری غیر قابل مهار دوباره روبرو نشویم و با همین شرایط ادامه دهیم تا این که ایمنی جمعی نسبی حاصل گردد یا داروی آن ساخته گردد و نیز امیدوار بود که واکسن آن نیز دیر یا زود ساخته گردد و از شر کرونا خلاص شویم.